Een legerhelicopter landt ergens midden in de woestijn, en tussen het opwaaiende stof leiden soldaten een groepje versufte mensen naar een lift, die hen een halve kilometer onder de grond brengt. Daar krijgen ze een videoboodschap te zien, die vertelt dat ze de laatste mensen op aarde zijn. Er is een kernoorlog uitgebroken, en een bliepende computer koos hen eruit om in het ondergrondse complex een paar jaar onder te duiken, om daarna de kiem te vormen van een nieuwe maatschappij.

Interessant gegeven, en een goeie basis voor tal van psychologische en filosofische vraagstukken, maar waar wil de regisseur het liever over hebben? Vleermuizen. Wat? Vleermuizen. Die zitten ook ondergronds, en blijken dan nog van de bloedzuigende soort. Een film lang fladderen de beestjes iedereen in het haar, alsof de filmmaker absoluut z’n fobie kwijt wil door ons voortdurend met de neus in z’n persoonlijk obsessie te wrijven, tot ze rauw en rood ziet. Heeft toch zeker z’n momenten, en de drukke composities zorgen voor een geslaagd claustrofobisch sfeertje. Maar fucking hell – die vleermuizen – stop it already!