Roger Corman heeft een welomlijnde toekomstvisie waarin vrouwen geen ondergoed meer dragen – daar wordt ons herhaaldelijk op gewezen in deze pretentieloze Alien rip-off. Pretentieloos in die zin dat hij gewoon losweg alles de lucht ingooit en kijkt wat er blijft plakken – bloot, bloed en blubber. Hier en daar amuseert men zich met wat weirde montage-effecten maar blijft toch vooral bij plezante zooi – op een recordtempo geschoten op afgedankte sets van een andere Corman-productie met een uit de losse pols bij mekaar gepend script en een stel ééndimensionale personages die slechts voor dat bloot, bloed en blubber moeten zorgen.

Hijgend onder het gewicht van zijn hoofd, heeft een gekke geleerde een mutant gecreëerd in een afgelegen ruimtestation. Aanvankelijk zit het ding nog netjes in een terrarium, maar nadat één van de ongeschoolde crewleden z’n nieuwsgierige kop in de bak steekt, verliest die de helft van z’n schedel en gaat het ding op wandel terwijl het nonchalant op een stukje brein kauwt en bellen blaast met het hersenvlies. Het crewlid blijkt ondanks z’n afwezige hersenen nog te leven, maar verandert langzaamaan in gelatine-achtige blubber met een hartslag. En ondertussen wordt het gemuteerde monster alsmaar groter en krijgt het tanden. Het is me allemaal wat – gelukkig vinden de vrouwelijke crewleden nog ruim de tijd om onder de douche, in de sauna, of bovenop mekaar te kruipen.